De ooievaar zonder richtingsgevoel
Als je me tien jaar geleden had gevraagd hoe mijn leven eruit zag op mijn 33e, had ik je waarschijnlijk geantwoord dat ik drie kinderen had. Twee meisjes en een jongen, met steeds twee jaar leeftijdsverschil ertussen. Geboren in mei, juni en september, want dat zijn de beste maanden. Heerlijk, verjaardagspartijtjes in de tuin met rondrennende kinderen en een zwembadje! Ik overdrijf een beetje, maar ik had er serieus nooit bij stil gestaan dat ik zo weinig invloed kon uitoefenen op zoiets 'normaals'. Kinderen krijgen lijkt iets vanzelfsprekends. Een enkeling lukt het niet, maar waarom zou ik ervan uitgaan dat ik tot die groep onfortuinlijken behoor?
Helaas kunnen we na vijf jaar onverklaarbare onvruchtbaarheid concluderen dat ik wel degelijk tot de groep mensen behoor voor wie kinderen krijgen niet vanzelfsprekend is. De eerste jaren waren moeilijk. Om ons heen raakte de ene na de ander zwanger. Hoppa, drie maanden getrouwd en het was al raak. Die ooievaar heeft ook geen richtingsgevoel, dacht ik dan. Z'n navigatiesysteem zal wel kapot zijn. Ik heb het volste recht om eerst aan de beurt te zijn. Verjaardagen van die kinderen toen ze vervolgens alweer 1, 2 of 3 jaar oud werden waren nog confronterender. Om nog maar te zwijgen over dat stomme oud en nieuw. Weer een oudjaarsdag waarbij je beseft dat het afgelopen jaar je grootste wens niet is uitgekomen. Terwijl je op 1 januari nog zo vurig hoopte dat het dit jaar dan echt raak zou zijn.
Inmiddels maken we ons op voor IVF-poging twee. Dat betekent dat we hierna in principe nog maar één poging tegoed hebben. De kans is dus echt aanwezig dat het niet lukt en onze wens nooit uitkomt. Het scenario dat ik nooit moeder zal worden roept een scala aan heftige emoties bij me op. Emoties die me niet vreemd zijn overigens want ik heb ze al jaren. Het hele traject is een aaneenschakeling van verdriet, angst, wanhoop, boosheid, frustratie en onzekerheid. Waarom doet mijn lichaam niet wat het moet doen? Waarom overkomt ons dit? Gaat het ooit lukken? En hoe ziet onze toekomst eruit als we voor altijd met z'n tweeën blijven? Gelukkig leer ik steeds beter met de situatie omgaan. Er zijn zelfs dagen dat ik het helemaal zie zitten om samen verder te gaan, en dan vooral na een avondje oppassen ;-)
Ik ben mij in ieder geval steeds meer gaan focussen op de voordelen van kinderloosheid en die zijn er genoeg!
De afgelopen tijd heb ik enorm aan mezelf gewerkt. Me-time dus waar menig moeder alleen maar van kan dromen. Ik heb daarnaast de vrijheid om te gaan en staan waar ik wil, ik kan mooie reizen maken, heb een goedgevulde spaarrekening, veel quality time met manlief en genoeg tijd voor hobby's en voor persoonlijke ontwikkeling. Dingen die ik gewoon echt niet had willen missen en waarvoor ik dankbaar ben, nog iedere dag. Dus dankjewel, mevrouw ooievaar. Fijn dat je nog even wat extra rondjes maakt alvorens een pakketje bij ons af te leveren. Maar vlieg je binnenkort wel een keer hier naar binnen? Dat zou toch leuk zijn.