Met volle angst vooruit!

Ik sport wekelijks met een klein groepje vrouwen in het Maximapark. Een enorme heuvel maakt onderdeel uit van onze work-out. Al vraag ik me af of de term heuvel wel recht doet aan het gevaarte. Noem het gerust een berg! De routine is: rennen, lunges, jump squats, hinkelen en rennen met weerstand. Alles uphill natuurlijk. Je moet iets overhebben voor een bikini-body.

Toen ik de laatste keer aan het uithijgen was van mijn inspanningen, kwamen een jongeman en -vrouw hard aanfietsen. De man racete in volle vaart naar boven, terwijl de vrouw - die iets achter hem fietste - riep: "O nee, dit kan ik niet! Dit ga ik nooit redden", gevolgd door een angstig gilletje van overgave waaruit bleek dat ze echt letterlijk als een berg tegen de klim opzag maar tegelijkertijd moest concluderen dat ze niet anders kon dan maar gewoon het avontuur aan te gaan. Ze trapte uit alle macht en voor ze het wist stond ze boven. Ik kon een glimlachje maar moeilijk onderdrukken. Dit tafereel was zo herkenbaar! Ik denk ook altijd eerst dat ik iets niet kan. Ik zou wat vaker een voorbeeld mogen nemen aan Pippi Langkous die vol zelfvertrouwen zegt: "Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan". Ik ben meer zoals Annika: angstig en onzeker en vaak niet overtuigd van mijn eigen kwaliteiten.

Door het gebrek aan zelfvertrouwen kan ik ergens als een berg tegenop zien. In m'n hoofd maak ik die berg steeds maar imposanter en de angst om hem te trotseren neemt steeds verder toe. Als angst eenmaal de overhand heeft genomen is het heel moeilijk om de klim alsnog te wagen. Zonde, want terwijl ik besluit om veilig te blijven zitten waar ik zit en geen gekke dingen te doen, ligt er achter die berg misschien wel iets heel moois op me te wachten dat ik nu misloop. En dat allemaal door die ene misvatting: ik heb dit nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het niet kan.

Angst is een leugenaar, en dat heb ik maar al te goed ervaren voordat ik dit blog startte. Ik wilde het al jaren, maar ik was als de dood dat niemand op mijn verhaal zat te wachten en was er bovendien van overtuigd dat ik geen aangeboren schrijftalent had. Angst om te falen en afgewezen te worden dus. Die angst maakte zich van mij meester en prentte mij deze onwaarheden in die ik stellig begon te geloven. Zodoende duurde het een hele tijd voordat ik uiteindelijk in de pen kroop.

Angsten werken dus ook verlammend. Ze zijn als duiveltjes op je schouders die je zachtjes influisteren: "Kom niet uit je comfortzone want anders gaat het niet goed. Hou het maar gewoon bij het bekende!". Maar mooie nieuwe dingen komen meestal pas binnen handbereik als je zo nu en dan de sprong in het diepe durft te wagen terwijl je op je eigen kunnen vertrouwt. Met volle angst vooruit dus!

Pas als je je angsten in de ogen kijkt, krijgen ze minder macht over je en kom je makkelijker in beweging. En door in beweging te komen zul je zien dat je meer kan dan je aanvankelijk dacht en zal je zelfvertrouwen groeien. Een vette win-win dus. Hoe tof zou het zijn als je ineens dingen blijkt te kunnen die je niet voor mogelijk had gehouden, zoals ik ook mocht ervaren met mijn blog?!

Be more like Pippi en zeg regelmatig tegen jezelf: "Ik heb dit nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan". Misschien til je dan binnenkort ook met het grootste gemak een paard op ;-) Ik geloof in je...