Het gras van de buren...

Ik maak me er dagelijks schuldig aan: mezelf vergelijken op social media met al die ogenschijnlijke perfecte mensen en bruisende leventjes, waar dat van mij maar schril bij afsteekt. Soms roept dat gevoelens van jaloezie, teleurstelling en schaamte op. Al scrollend over m'n Instagram-timeline gaat het zo'n beetje als volgt:

* Hoe kan het toch dat zij er altijd uitziet alsof ze rechtstreeks van een filmset af komt lopen? Eyebrows on fleek, flawless make-up en de perfecte krul in haar haar. Hoe dan?

* Tsjonge, haar vriendengroep is net zo groot als al mijn vage kennissen bij elkaar.

* Nooit een troepje of rommeltje te bekennen in haar huis. En zo stijlvol ingericht ook. Het lijkt wel een foto uit VT-Wonen. Mijn interieur blijft een bron van onrust. Ik ben nooit tevreden, het moet altijd weer anders.

* Wow, mooie foto dit. Hashtag no make-up? Wou dat ik er zo uitzag zonder make-up. Maar ben helaas niet gezegend met zo'n mooie huid.

* Hey, weer een vakantiekiekje. Waar hangt ze nu weer uit? O ja hoor. Nieuw-Zeeland, toe maar. Waar doet ze het van? En hoe komt ze überhaupt aan zoveel vakantiedagen? (Ik denk overigens dat men zich dit ook wel eens van mij afvraagt).

* Ach, wat leuk. Het perfecte stelletje. Verliefd naar elkaar kijkend alsof ze net een week verkering hebben. Hij heeft haar net verrast met een romantisch weekendje weg, gewoon zomaar. Uit liefde. En ik kreeg nog niet eens iets van manlief voor m'n verjaardag omdat ik niets wist te vragen. Maar mannen, knoop één ding goed in je oren: dat betekent niet dat je helemaal niks hoeft te doen en achterover kunt leunen! We verwachten dan juíst dat je moeite doet. Verzin iets en verras ons. Verder heb ik wel de liefste en leukste man ever hoor ;-)

* We scrollen even verder. Ik zie een babyfoto. Toegegeven, wel een hele schattige. Het perfecte plaatje. Een stralende moeder en een schitterende baby. Het lijkt mij dus echt niet makkelijk om een kind te hebben. Continu iemand die je aandacht opeist, geen tijd voor jezelf, gebroken nachten en geen vrijheid om te gaan en staan waar je wilt. Kennelijk heeft zij daar geen last van. Ben ik misschien niet echt in de wieg gelegd voor het moederschap?

* Een bosje bloemen, wat leuk. Ah, gekregen omdat ze hogerop is gekomen zo te lezen. Een echte lady boss. Zat mijn carrière maar zo in de lift.

* Een jonge vrouw paraderend op het strand met haar lange blonde haren in de wind. Hoe blijft ze toch zo slank? En waarom kom ik alleen al aan door naar een reep chocola te kijken?

Ondanks dat ik weet dat niets is wat het lijkt op sociale media, kan ik niet ontkennen dat ik soms het gevoel heb dat ik niet zoveel voorstel en dat mijn leven maar saai is.

Ik hou van social media, maar toch verlang ik nog wel eens terug naar die tijd uit mijn jeugd waarin de wereld zoveel kleiner was. De enigen waarmee je jezelf kon vergelijken waren de mensen uit je klas, vrienden uit de buurt of je teamgenoten van de sportclub. Van de rest van de wereld wist je nou eenmaal weinig tot niets. De mensen die je kende konden hun imperfecties niet wegmoffelen achter filters en hashtags. Je sprak en zag ze immers vaak in real life.

Ondanks dat ik weet dat niets is wat het lijkt op sociale media, kan ik niet ontkennen dat ik soms het gevoel heb dat ik niet zoveel voorstel en dat mijn leven maar saai is. Ik denk dat we daar allemaal wel eens last van hebben. Er is niet voor niets een spreekwoord voor uitgevonden dat luidt: het gras van de buren is altijd groener. Wij mensen zijn nou eenmaal van nature geneigd om te kijken naar dat wat we niet hebben. Dat wat een ander heeft willen we ook, ook al misten we het niet in ons leven voordat we met het gemis geconfronteerd werden. Ik denk dat deze vergelijkingsdrang de oorzaak is voor hoe wij onszelf op sociale media profileren. We zijn ons namelijk bewust van het feit dat we die neiging hebben. We doen het zelf, en we weten dat iedereen het doet. Dus als iedereen het doet, dan moeten we vooral zorgen dat we er goed opstaan. Mensen moeten denken dat ons leven perfect is. Op afgunst of medelijden zitten we immers niet te wachten. Het gevolg is dat we ons massaal van onze beste kant laten zien waardoor een vertekend beeld ontstaat.

Ik poste ooit zelf een vrij kwetsbare no make-up selfie onder de hashtag #skinpositivity.

Gelukkig zijn er ook steeds meer tegenbewegingen gaande met hashtags als #bodypositivity #skinpositivity en #celebratemysize. Ik poste ooit zelf een vrij kwetsbare no make-up selfie onder de hashtag #skinpositivity. Mijn huid is al mijn hele leven een bron van schaamte. Al sinds de pubertijd heb ik last van acné en zelfs nu in mijn dertiger jaren heb ik er nog last van. Ik heb de eeuwige jeugd laten we maar zeggen. Ik verstop mezelf altijd onder een laag plamuur om de puistjes en littekens te maskeren. Op deze foto deed ik dat niet en vertelde ik mijn eerlijke verhaal. De uitkomst was verrassend: ik had nog nooit zoveel likes en reacties (soms uit onverwachte hoek) gehad!

Mensen waarderen het als je je kwetsbaar opstelt. En een bijkomend voordeel: het lucht zo vreselijk op! Je hoeft je namelijk niet beter voor te doen dan je bent. Ik pleit voor een samenleving waarin we onze kwetsbaarheden weer wat meer gaan tonen. Perfectie bestaat nou eenmaal niet. Laten we van 'niet perfect is ook goed' ons nieuwe motto maken.