Ik ben een curlingmama
Onze hond Marley is de meest verwende hond ter wereld, zeggen mensen wel eens. Hoezo, denk ik dan. Z'n speelgoed is niet van Cartier ofzo. Sterker nog, hij heeft niet eens een gouden mand. Hij slaapt gewoon bij ons in bed of op de logeerkamer. Wat een armoe.
Ok, ok. Hij is een tikkeltje verwend misschien. Ons motto is nou eenmaal 'beter verwend dan verwaarloosd'. Onlangs attendeerde een vriend van mijn man (leerkracht in het basisonderwijs) ons erop dat dit niet de enige twee opties zijn, en een vriendin van mij (orthopedagoog bij jeugdzorg) noemde verwennen ook een vorm van verwaarlozen. Pfft, wat weten zij er nou eigenlijk van? ;-)
Prins Marley - zoals wij hem noemen - hoeft maar voor de deur van de snoepjeskast te gaan zitten en hij krijgt iets lekkers. Soms moet hij wel eens een high five geven of iets dergelijks, maar meestal niet eigenlijk. Daarnaast komen we nooit een Ikea of tuincentrum uit zonder iets voor de kleine prins mee te nemen, hij hoeft zelden alleen te zijn, het huis ligt altijd bezaaid met zijn speelgoed, hij klimt niet zelf de auto in maar krijgt een 'kontje' en hij krijgt geraspte kaas over zijn brokken omdat hij ze anders niet eet. Ik vraag me nu hardop af of er ook een hondenmoedermaffia bestaat, want dan ben ik na publicatie van dit blog de sjaak denk ik.
"Het laatste wat ik wil is mijn kind verpesten door mijn eigen angst en beschermingsdrang".
Ik ben een enorme softie als het op opvoeden aankomt. Maar hoe kan ik die schattige puppy-ogen nou ook iets weigeren? Als Marley een kind was geweest, dan had ik ongetwijfeld in het hokje 'curlingouder' gepast. Ik doe er alles aan om het leven van Marley zo leuk en makkelijk mogelijk te maken en ben zelfs bereid om alle obstakels voor hem weg te nemen. De wetenschap dat hij ongelukkig, boos of ontevreden is geeft me een naar gevoel. Ik kan er niet tegen als hij piept van verdriet, baalt als hij zijn zin niet krijgt of bang en onzeker is als hij in onbekende situaties komt. Marley is mijn hartendief, my bundle of joy. Ik wil niets dan voorspoed voor hem, dus komen ik en mijn bezemsteel maar weer in actie als het nodig is, terwijl ik diep in mijn hart best weet dat dit niet de juiste aanpak is.
Zou ik ook zo zijn als het mijn kind betrof? Want als ik voor mijn hond al de spreekwoordelijke rode loper uitleg, waarom zou ik dat dan niet voor mijn eigen kind doen? Ben ik dan wel in de wieg gelegd voor het moederschap? Ik kan daar soms best angstig van worden. Het laatste wat ik wil is mijn kind verpesten door mijn eigen angst en beschermingsdrang.
Tegelijkertijd is het ook goed om te beseffen dat de perfecte opvoeding niet bestaat. We hebben allemaal ongetwijfeld onze eigen opvoeding wel eens bekritiseerd, en onze ouders op hun beurt ook weer. We kunnen het nooit 100% goed doen, wat een schrale troost is maar tegelijkertijd frustrerend. Was er maar een pasklaar antwoord. In de opvoeding van Marley had ik een aantal doelen:
* Hij moet weten dat hij bij mij veilig is en dat ik er altijd voor hem ben
* Hij moet weten dat hij geliefd is
* Hij moet vriendelijk zijn
* Hij moet fysiek en mentaal de nodige uitdagingen krijgen.
Mooie doelen op zich. Ik ben alleen aan iets heel belangrijks voorbij gegaan, iets waar het mij zelf ook nog aan ontbreekt: zelfvertrouwen krijgen! Als pup hebben we Marley uitvoerig gesocialiseerd. We namen hem overal mee naar toe en al vanaf jongs af aan gaat hij een dag in de week naar de hondenopvang waar hij de sociale omgangsregels van andere honden leert. Toch is Marley onzeker, en het duurde even voordat ik doorhad dat ík daar aan heb bijgedragen. Marley kan bijvoorbeeld ineens verstijven als er een hond op hem afkomt, of erger nog: hij slaat op de vlucht. In situaties waarin hij zich écht bedreigd voelt kan hij zelfs uitvallen. De aanval is dan de beste verdediging voor hem. Ik begreep hier werkelijk helemaal niets van. Hoe kan dit hondje - van jongs af aan gesocialiseerd met andere honden en nooit een trauma opgelopen - ineens zo veranderen op momenten dat hij angstig is? Dat uitvallen naar andere honden is niets voor Marley, want zo zit hij helemaal niet in elkaar. Ik heb namelijk niet alleen de meest verwende hond ter wereld, maar ook de liefste.
"Hij heeft nooit de kans gekregen om te ontdekken dat hij ook zonder mij de wereld aan kan".
Pas sinds kort besef ik dat ik hem nooit voldoende de vrijheid heb gegeven om te groeien in zijn zelfvertrouwen. Als er ook maar enig gevaar dreigde dan stond ik daar met mijn bezem om het gevaar af te wenden. Hij heeft nooit de kans gekregen om te ontdekken dat hij ook zonder mij de wereld aan kan. En dat was misschien wel juist het mooiste wat ik hem had kunnen geven. Met dit verworven inzicht zijn we natuurlijk meteen aan de slag gegaan. Ik doe mijn uiterste best om hem wat meer los te laten, maar makkelijk is het beslist niet.
Dankzij Marley heb ik wel een belangrijke opvoedkundige les geleerd. Als er ooit een kleine komt, dan gooi ik die curlingbezem meteen het raam uit!
