Ik ben Damaris, geboren in 1986, getrouwd, moeder van Noah (1 jaar), momenteel zwanger van een tweede en ik heb een harige zoon op vier poten. Ik strijd al heel wat jaren tegen de schreeuwlelijkerds in mijn hoofd die roepen: "Dit kan beter! Dit lukt je toch niet! Het wordt nooit wat met jou!". Mijn missie is om mijn imperfecte zelf te omarmen, mijn lat niet structureel te hoog te leggen en daarmee milder te zijn voor mezelf. Mijn blogs zijn kwetsbaar en vertellen het eerlijke en imperfecte verhaal. Ze zijn daarmee een kleine overwinning op mezelf. Me kwetsbaar opstellen vind ik namelijk doodeng, net als de meeste mensen denk ik. Maar ik geloof oprecht in de kracht van kwetsbaarheid. We denken vaak dat ons leven een aaneenschakeling van geluksmomenten moet zijn. We doen alsof alles ons voor de wind gaat en we 100 ballen met het grootste gemak hooghouden. Alles moet perfect zijn en vooral perfect líjken. En zo leven we allemaal met de illusie dat ultiem geluk bestaat en dat we daar vooral naar moeten streven. We zien het immers bij de ander. We strekken de yogamatjes uit, geven ons op voor mindfullness, rennen naar de boekhandel voor de zelfhulpboekjes maar moeten daarna toch concluderen dat het allemaal niet helpt. Geluk is nou eenmaal niet maakbaar en het is geen rechte lijn omhoog. Het leven is vallen en weer opstaan, een lach en soms een traan. Imperfect dus, net als wij. Ook al doen (social) media je soms anders geloven. Sla de bladen maar open en je vindt tien tips voor een gelukkig leven. We accepteren kennelijk niet meer dat het leven soms niet gaat zoals we hoopten. Daarmee leggen we automatisch de lat voor onszelf op een onmogelijke hoogte, want helaas kunnen we niet altijd iets aan onze omstandigheden doen. Dus weg met die happiness-blogs en ogenschijnlijk perfecte leventjes van mensen op social media! Laten we gewoon open zijn over de moeites in het leven. It doesn't have to be perfect to be good!